Με αφορμή την “πανδημία” αιτήσεων εγκατάστασης ανεμογεννητριών σε πολλά σημεία της χώρας πρέπει να εξηγήσουμε γιατί αυξάνονται οι φωνές που μιλάνε για περιβαλλοντική καταστροφή, αφού όλοι τάσσονται υπέρ των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας.
Πολύ συνοπτικά, οι αντιδράσεις οφείλονται στο ότι (και) στη χώρα μας προχωρούν οι εταιρείες με προφανή στόχο το μεγαλύτερο κέρδος στην δημιουργία φαραωνικών πάρκων μαζικής παραγωγής. Δεν τηρούν δηλαδή τη βασική αρχή ότι “Για να είναι μία ανεμογεννήτρια οικολογική και πράσινη θα πρέπει η παραγόμενη ενέργειά της να καταναλώνεται εντός της περιοχής που παράγεται.”
Tης Συμπροέδρου του Πράσινου Κινήματος Σωτηρίας Ακρίβου*
Γενικότερα, παρατηρούμε ότι με πρόσχημα ένα εσφαλμένα εννοούμενο αφήγημα καθαρής ενέργειας και πράσινης ανάπτυξης, συντελείται ένα περιβαλλοντικό και πολιτιστικό έγκλημα.
Η μαζική εγκατάσταση ανεμογεννητριών, δεν συνδέεται με τις ανάγκες κάθε περιοχής.
Σκεφτείτε ότι οι ανεμογεννήτριες, έχουν συνήθως ύψος 70 έως 120 μέτρα ενώ για κάθε βάση ανεμογεννήτριας θα χρειαστούν τουλάχιστον 400 κυβικά μέτρα σκυρόδεμα, διανοίγονται νέοι δρόμοι πρόσβασης στις κορυφές των βουνών πλάτους έως και 10 μέτρων, σε απότομες σχετικά πλαγιές, με αλλοίωση της φυσιογνωμίας των περιοχών, καθώς και εσωτερική οδοποιία μέσα στα αιολικά πάρκα.
Οι υδρογεωλογικές μελέτες είναι ανύπαρκτες στις Μελέτες Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων, οπότε από τις εκσκαφές τα μπαζώματα αλλά και την ίδια την λειτουργία των ανεμογεννητριών, υπάρχει ο κίνδυνος να διαταραχθούν τα υπόγεια και επιφανειακά ύδατα και να καταστραφεί η υδρολογική ισορροπία κάθε περιοχής.
Οι επακόλουθες επιπτώσεις στις περιοχές που υδροδοτούνται από τις πηγές αυτών των βουνών αλλά και στην πρωτογενή αγροτική παραγωγή είναι επίσης ανυπολόγιστες.
Η κατασκευή των νέων δρόμων θα προκαλέσει κατακερματισμό των οικοτόπων και θα πληγεί, επίσης, η παραδοσιακή αγροτική οικονομία αφού θα καταστραφούν οι ορεινές πεζούλες στις πλαγιές των βουνών από τις επιχωματώσεις και τη διάνοιξη νέων δρόμων.
